Jeugd Olympische Spelen bomvol Argentijnse passie
Er was nergens meer ook maar een los kaartje te krijgen. Naast de 600.000 dolenthousiaste mensen, die wel een toegangsbewijs wisten te bemachtigen, waren er nog heel veel meer, die vruchteloze pogingen ondernamen om ook naar binnen te mogen. Met zulke massa’s sportliefhebbers kon de derde Youth Olympic Games in Buenos Aires alleen maar een succes worden. En dat werd het ook.
Hartstochtelijk aanmoedigen
Deze editie van de Youth Olympic Games was totaal niet te vergelijken met de vorige keren dat de Spelen werden georganiseerd in Singapore en Nanjing, China. Ook toen werd het toernooi door het Internationaal Olympisch Comité heel serieus aangepakt, maar het grote publiek wist de sportvelden maar matig vinden. Vrijwel altijd waren delen van de tribunes leeg en was de sfeer daardoor een beetje bedeesd. Niet in Buenos Aires! Daar ging het publiek geregeld tekeer alsof tijdens de WK voetbal finale Argentinië nét voor tijd op een 2-0 voorsprong was gekomen tegen aartsrivaal Brazilië. Al dan niet ondersteund door pompende muziek moedigde het publiek alle 206 aanwezige landen hartstochtelijk aan met geschreeuw en gezang. Speelde Argentinië zelf ook, dan was het swingende getrommel, gedans en gejoel al helemaal niet meer te houden. “🎼Vamos vamos, Argentina🎼” galde het dan in golven over de wit met blauw uitgedoste tribunes.
Enthousiast de file in
Niet alleen de sport werd druk bezocht, ook in het verkeer leken de Argentijnen graag in dikke rijen achter elkaar aan te sluiten. Tijdens de Spelen reed ik elke dag met taxi’s door de stad en ging vaak van de ene file over in de andere. Vrijwel alle taxichauffeurs vertelden ondanks de files ondertussen wild enthousiast over hun stad en de Youth Olympic Games en tuuterden de opgebouwde spanning lustig van zich af. Tenminste, ze leken heel enthousiast, als ik met mijn houtje-touwtje Spaans hun snelle Buenos Aires dialect probeerde te begrijpen. Slechts één taxichauffeur sprak behoorlijk goed Engels, en bij navraag vertelde hij zonder blikken of blozen dat hij dit geleerd had door veel pornofilms te kijken.
Medailles
Taxichauffeurs vroegen me geregeld over mijn rol tijdens deze Spelen. Ik vertelde dan dat ik teamarts van de Nederlandse ploeg was en dat het team verder bestond uit Chef de Mission en oud Olympisch kampioen judo Mark Huizinga, NOC*NSF staf, coaches, 3 sportfysiotherapeuten en 41 sporters van een heel divers pluimage. Er werden de meest prachtige medailles gewonnen met beachvolleybal, springen bij paardrijden, judo, golf én gewichtheffen. Vlaggendrager bij de openingsceremonie, Enzo Kuworge, stootte bij dit laatste maar liefst 203 kilogram! Een persoonlijk en Nederlands record bij de senioren, waarmee hij uiteindelijk brons won. Met heel wat Argentijnen én het vrijwel voltallige TeamNL op de tribunes, was dit een garantie voor een in het rood uitslaande decibelmeter.
Nogmaals passie?
Op de terugweg van de laatste wedstrijden stopten de fysiotherapeuten en ik nog even in Boca, een wijk aan de oostkant van Buenos Aires, voor een Cortado, en bespraken het toernooi na. Voor ons dansten mensen op straat en wij keken uit over mooi gekleurde huizen en mijmerden de verte in. Wat een succes was dit toernooi geweest, niet alleen in sportief opzicht, maar ook voor de Argentijnen zelf. Hoeveel mensen hadden we niet zien genieten van 2,5 week topsport? We sloten de dag bij ondergaande zon af door alleen maar te hopen dat we over 4 jaar, als de Jeugd Olympische Spelen in Senegal plaatsvinden, wéér zo’n prachtig passievol sportevenement mee mogen maken.
