Korea ook klaar voor de Paralympische Spelen
In het schemerdonker jakkert sneeuw tegen de voorruit van de taxi. Met een handige stuurbeweging omzeilt de chauffeur een strooiauto en blijft vervolgens kilometers op de linker weghelft rijden om sneeuwduinen te ontwijken. Af en toe glibberend en spinnend draaien we met zachte lange bochten de bergen in. Langs de weg zien we een keer een stilstaande auto met pech, maar verder helemaal niets of niemand. Na een laatste steile helling doemen door de sneeuw heen de vijf Olympische ringen op. Het hotel waar we de komende dagen verblijven is bereikt.
Tijdens de Olympische Spelen viel er geen enkele vlok sneeuw uit de hemel op Pyeongchang. Maar op de dag van onze aankomst voor de Paralympische Spelen valt er wel een halve meter in een paar uur tijd. Het landschap ondergaat hierdoor een hagelwitte metamorfose. Weg zijn de bruinige hellingen, bomen en bergen. Het lijkt wel of het wit schilderen van het landschap symbool staat voor de geleidelijke ommezwaai van de Olympische naar de Paralympische Spelen.
Bij aankomst op Incheon International AirPort, vlakbij de hoofdstad Seoul, zijn de eerste veranderingen al duidelijk. De logo’s van de Olympische Winterspelen op het vliegveld zijn binnen enkele dagen veranderd van de ringen in de agito’s, het symbool voor de Paralympische Spelen. In het bergdorp zijn ze bij onze aankomst nog niet zo ver en lachen de ringen je her en der nog tegemoet. Als je goed kijkt zie je ze nog op de toren van het schansspringen, op vlaggen in het atletendorp en onder flarden sneeuw bovenop de rodelbaan.
Met welk logo de Koreaanse vrijwilligers ook getooid zijn, hun welkom in Pyeongchang is overweldigend. De respectvolle buiging bij het hallo zeggen neem je al snel over en binnen de kortste keren is het knipscharen ook voor jou gewoonste zaak van de wereld. Eenmaal in het atletendorp, zie ik dat de bergen gevallen sneeuw netjes worden geruimd, de eetzaal klaar wordt gemaakt voor hordes hongerige sporters en ook dat de medische machine op gang komt.
De artsen in de polikliniek in het atletendorp kijken verbaasd op als ik door de kniediepe sneeuw aan kom banjeren. Nog niemand heeft hen vandaag bezocht, maar graag geven ze een rondleiding om te laten zien wat ze allemaal wel niet in huis hebben. Ook de ziekenhuizen in de buurt staan te trappelen om de eerste sporters. Er zijn speciale gedeelten vrijgemaakt om zo goed en adequaat mogelijk service te kunnen verlenen. Aan je oranje TeamNL kleding heb je er alleen niet veel. Een grijzige sombere ziekenhuispyama is waar je het maar mee moet doen. Nog een reden voor de Nederlandse boarders en skiërs om maar liever geen tripje ziekenhuis te boeken.
Na twee dagen Korea is het mij inmiddels duidelijk. Heel anders dan de Brazilianen tijdens Rio2016, zijn de Koreanen er vanaf het begin af aan klaar voor. Ook de Paralympische Spelen kunnen wat mij betreft morgen gerust beginnen.
