Thule
Bij aankomst op Minsk International Airport dacht ik even terug aan de kinderboeken van Thea Beckman, die ik vroeger las. In die boeken hadden vrouwen de macht van de mannen na de Derde Wereldoorlog overgenomen, omdat telkens was gebleken dat mannen slecht met macht om konden gaan. Op het vliegveld van Minsk leek dit werkelijkheid geworden. Waar ik ook keek waren vrouwen aan het werk. Als schoonmaakster, als koffieverkoopster en ook alle douanepersoneel was vrouw. Later in de stad bleken er veel vrouwen een maatschappelijk hoge positie te hebben. Toch was Wit-Rusland geen copy-paste met de Wereld die Thea Beckman had geschapen met Thule. Niet alle mannen bleken visser of boswachter.
Lenin
Ik was als arts van NOC*NSF in Minsk ter voorbereiding op de Europese Spelen, een groot sporttoernooi dat in de zomer van dit jaar zal plaats vinden. Hoe Europees Wit-Rusland eigenlijk is valt wel te betwijfelen. Bij aankomst lukte pinnen niet als de pas op de Europese en niet op werelddekking stond. Ook internet met je telefoon bleek een probleem als je alleen een Europese bundel had aangeschaft. Het meest deed Minsk met z’n rode sterren uit de Sovjettijd, een knoepert van een KGB hoofdkantoor en een prominent beeld van Lenin op een van de grootste pleinen denken aan de Spelen in Russisch Sochi. Iedereen in Minsk praat Russisch, de grenzen met Rusland staan wijd open, maar toch wappert er overal fier de Wit-Russische vlag en bestaat naast de Russische taal ook het Wit-Russisch.
Pekel tegen wit
En wit was het zeker. Overal in de stad lag sneeuw en elke dag daalde uit de hemel een verse laag poeder neer. Dat deerde taxichauffeurs, op mijn weg naar een aantal aan het sporttoernooi toegewezen ziekenhuizen, totaal niet. Glibberend door de bocht, ook met gloednieuwe auto’s, leek de nationale sport te zijn. En op wat afgelegen wegen bedekt door een ijslaag scheurden ze net zo hard als op brandschoon asfalt. Daar waren ze dus de mannen! In ziekenhuizen waren vrijwel alle artsen vrouwelijk, maar de eerste vrouwelijke taxichauffeur in Minsk moet ik nog spotten. Pekelwagens besturen, die in colonne dagelijks de stadse brede lanen wat sneeuwarmer probeerden te maken, was ook echt mannenwerk. De filosofische discussie wat er zou gebeuren als een vrouw zich het Pekelen ook wilde aanleren ben ik maar uit de weg gegaan.
06-nummers
Terug in het vliegtuig richting Schiphol heb ik na het bezoeken van een rits ziekenhuizen echt het gevoel dat de medische zorg in Minsk goed op orde is. Dat is bij toernooien wel eens anders, maar met de juiste 06 nummers van goede artsen op zak, maak ik mij voor komende zomer geen zorgen. Wel een beetje om al die Pekelwagenmannen, wat doen die dan tijdens het toernooi? Gelukkig hebben ze de taxi’s nog.
