Krakow, Dziękuję
De Europese Spelen zitten er weer op. In Nederland bleven deze Spelen grotendeels onder de radar, in Krakow waren ze groots en meeslepend. Verspreid over de provincie Malpolska deed Nederland mee in 22 sporten, variërend van handboogschieten tot kickboksen en van mountainbiken tot padel. Een rijk palet dus, waarbij er voor sommigen ‘gewoon’ een medaille te verdienen was, voor anderen een EK titel en voor de happy few een ticket voor de Olympische Spelen in Parijs.
De stad waar de meeste sporten plaats vonden, Krakow, bleek een enorm mooie stad met rijke architectuur, prachtige parken en heeft zoveel inwoners als mijn thuisstad Amsterdam. In de vroege ochtend, als de sport nog niet was begonnen liep ik geregeld een rondje om de stad te bewonderen. Van het opgesloten gevoel, dat bij sommigen in Tokyo en Beijing heerste, was totaal nul sprake. Enkele mensen die hiernaartoe mee waren geweest, moesten, net als ik, even wennen aan de vrijheid die we ervoeren. Geen dagelijkse Corona test? Oh en mag je hier het Olympisch dorp uit zonder dat er 5 man rennend achter je aankomen? Het voelde bijna onwerkelijk vrij.
En eenmaal buiten de poorten van het Olympisch dorp, trof je veel slanke sportieve Poolse mensen aan, die aan het wandelen waren, aan skaten deden of een rondje hardliepen. Sport en bewegen lijkt er bij de Polen goed in te zitten. Fietsend naar de verschillende plaatsen waar de sporten plaats vonden kwam ik geregeld door een stukje bos, waar verschillende groepjes senioren druk bezig waren oefeningen te doen om fit te blijven.
Dat fietsen was echt een top manier om je door de stad te verplaatsen, ook al liep je de kans op een politiecontrole. Twee keer werd ik aangehouden op de fiets en mocht ik een alcohol test afleggen. Ook al fietste ik broodnuchter en kaarsrecht op klaarlichte dag, niks mee te maken, een test doen zal je. Toen ik ook nog moest fluiten op 5 centimeter van het test apparaat, dacht ik even dat ik in het programma Bananensplit met verborgen camera’s zat. Maar nee, ook aan de andere kant van de stad werkte het zo. Mij betrapten ze niet op een Bisongras vodka onder werktijd. Nul drank voor mij tijdens een toernooi.
Dankzij een top medisch team met ervaren topsportartsen en topsportfysiotherapeuten liep het medisch gezien goed. Zeker ook dankzij ons eerder gespannen Pools medisch netwerk, bij een bezoek enkele weken voorafgaand aan het toernooi. Dat bleek gedurende de Europese Spelen nuttig en goed te werken. In één van de speelsteden was ik alleen nog niet geweest. Voor de wedstrijden begonnen was ik daarom op een dag op weg naar Bielsko, de stad waar karate plaats zou vinden. De route voerde dwars door Oswiecim, de plaats van concentratiekamp Auschwitz. Dat daar een miljoen Joden werden vermoord, blijft heftig en macaber, als je vrij en blij met je auto passeert.
Eenmaal in Bielsko, was ik in het lokale ziekenhuis op zoek naar een orthopeed, die we in het geval van calamiteiten bij karate konden bellen voor hulp. Maar 06-jes scoren mocht niet in dit ziekenhuis, alles ging via de officiële kanalen werd me meerdere malen gezegd. Tot ik een zeer gespierde orthopeed trof die me wat intimiderend hetzelfde zei. Toch bloeide hij op toen ik vertelde dat het me om karate ging. Hij bleek zelf een actieve MMA fighter en had een liefde voor de sport. En trouwens ook voor het fokken van pitbulls. Ik dacht dat ik hem het beste maar te vriend kon houden en gaf hem een T-shirt van TeamNL, dat gelukkig in goede aarde viel. Als ik niks tegen iemand zei, mocht ik z’n 06 toch hebben en op weg terug naar Krakow constateerde ik, dat ook het medische vangnet voor karate was geregeld.
Bij de sluiting van de Spelen in het lokale voetbalstadion bleken alle stoeltjes bezet en genoten de Polen én de sporters van een prachtig festijn met regionale tradities en opzwepende bands. Om de Joodse historie kracht bij te zetten werden er ook liedjes gezongen in het Hebreeuws, wat de security mensen van het Israëlische team, waar ik toevallig naast zat, zichtbaar ontroerde.
Ik zal mijn best moeten doen om de 20.000 stappen, die ik per dag gedurende het toernooi zette, in Nederland te blijven halen. En zeker weten dat ik de dagelijkse fietstochten door het groen van de stad ga missen. De vriendelijkheid van de Poolse vrijwilligers én de auto’s die bij elk zebrapad standaard voor fietsers en wandelaars remmen ook. Alleen het elke dag 6 keer heen en weer lopen naar de 14e verdieping om bij m’n slaapplek te komen, minder. Na 2,5 week gratis beentraining wordt thuis naar de 2e een makkie. Topfit terug uit Polen!
Krakow, dank je wel. Dziękuję
