Wat als je niets doet?
Wat als je helemaal niks zou adviseren op de poli of de spreekkamer? Iemand komt bij je met achillespeesklachten en je zegt nog net dat de klacht je vervelend lijkt en wenst ze heel veel succes met het herstel. Tot ziens! Hoe zou het dan met de klachten gaan? En daarnaast met de relatie tussen behandelaar en degene met klachten? Dat laatste laten we hier maar even buiten beschouwing.
Waar zou “kijk maar even wat je doet” toe leiden? En zouden we dat als behandelaars niet veel vaker kunnen of moeten zeggen op een respectvolle manier? Het antwoord lijkt nee.
Onderzoek naar het natuurlijk beloop
Kortgeleden verscheen er een literatuuroverzicht, dat het natuurlijk beloop van peesklachten op een rij zette. De meeste studies lieten zien dat als je al een tijd klachten hebt van een pees, dat deze door verder afwachten meestal niet verbetert in een periode van 3-6 maanden (bijvoorbeeld voor schouder- en elleboogpeesklachten).
Er was ook één studie, die onderzocht wat het natuurlijk beloop van mensen met achillespeesklachten was, als ze deze gemiddeld al meer dan 3 jaar voelden. Als zij het advies kregen: “wacht maar even af joh” dan was er na enkele maanden gelukkig wel wat verbetering te zien in dagelijkse bezigheden en bij meer activiteit. Toch was deze winst duidelijk minder vergeleken met wél behandelde groepen.
Actieve behandeling wint
Dus de behandelaar die met de benen op tafel, roerend in z’n thee, adviseert maar even aan te kijken heeft bij langer bestaande achillespeesklachten geen ongelijk. Het zal na puur het op z’n beloop laten inderdaad wel beter gaan. Toch is actieve behandeling de winnaar vergeleken met de we-zien-wel-even mentaliteit als het gaat om klachten verminderen.
Voor sommige mensen kan afwachten deels bijdragen aan minder klachten, maar wil je meters maken in de vooruitgang dan is een behandeling starten toch echt het meest verstandig.
Blijven bij een advies als: “we kijken wel even hoe het loopt” is letterlijk vaak nou juíst het probleem.
